maandag 28 februari 2011
donderdag 17 februari 2011
Onze laatste dag voor de terugreis
Vandaag werd het een rustige dag. In de voormiddag bezochten we nog 2 dogondorpjes.
Een kleine 2 uur rijden en we kwamen aan in Nando. Een prachtig gelegen dorp tussen de bergen.
De moskee daar was werkelijk adembenemend. Jammer genoeg mochten we er niet in. De buitenkant hebben we natuurlijk aardig gefotografeerd. In het dorp waren er ook enkele mensen met ontstekingen. Een man en een vrouw hadden een hele dikke ontstoken voet. Niet mooi om te zien. Gelukkig hadden we onze EHBO kit bij. Felix en Josée hebben aardig hun best gedaan om ze zo goed mogelijk te verzorgen. Niet gemakkelijk met al dat vuil in de wonde. Maar daar is onze stoere felix niet vies van hoor.
Het tweede dorp lag op een berg met een geweldig uitzicht op de vlakte. Prachtige architectuur en mooi om te wonen. Maar dan wel in betere omstandigheden. De mensen hebben hier echt niet veel. Een medische hulppost zou ook hier meer dan welkom zijn.
Het waren veruit toch de mooiste dorpjes die we deze reis gezien hebben.
De namiddag was vrij in te vullen. Sommigen onder ons bleven luilekker aan het zwembad liggen. Anderen gingen nog eens een kijkje nemen in Mopti. Onze avonturier Patrick vond een lift terug achteraan op de brommer.
En zo eindigde de laatste dag van deze reis. Morgen gaan we huiswaarts en het wordt een lange rit.
We kregen vandaag te horen dat onze tussenvlucht in Cassablanca heel wat vertraging heeft. In Casablanca zullen we een dikke 6u moeten wachten voor we richtng zaventem vliegen. Voor de thuisblijvers: in plaats van 12u zullen we pas om 16u landen. Niet ongerust worden als we dus wat later dan verwacht thuiskomen.
Gelukkig kochten we vandaag een typisch Afrikaans spel: Walé. We kunnen de tijd dus wel even doden met een spelletje Walé.
Wij hebben genoten van de reis. Het was een hele intense ervaring die nog lang zal blijven nazinderen.
Tot binnenkort.
Ann en Magda, Marie Jeanne, Josée, Patrick, Myriam en Wim, Bernadette en Filip, Annie en Felix, Bernard en Annie, Linda en Sarah
De foto's van deze dag
Een kleine 2 uur rijden en we kwamen aan in Nando. Een prachtig gelegen dorp tussen de bergen.
De moskee daar was werkelijk adembenemend. Jammer genoeg mochten we er niet in. De buitenkant hebben we natuurlijk aardig gefotografeerd. In het dorp waren er ook enkele mensen met ontstekingen. Een man en een vrouw hadden een hele dikke ontstoken voet. Niet mooi om te zien. Gelukkig hadden we onze EHBO kit bij. Felix en Josée hebben aardig hun best gedaan om ze zo goed mogelijk te verzorgen. Niet gemakkelijk met al dat vuil in de wonde. Maar daar is onze stoere felix niet vies van hoor.
Het tweede dorp lag op een berg met een geweldig uitzicht op de vlakte. Prachtige architectuur en mooi om te wonen. Maar dan wel in betere omstandigheden. De mensen hebben hier echt niet veel. Een medische hulppost zou ook hier meer dan welkom zijn.
Het waren veruit toch de mooiste dorpjes die we deze reis gezien hebben.
De namiddag was vrij in te vullen. Sommigen onder ons bleven luilekker aan het zwembad liggen. Anderen gingen nog eens een kijkje nemen in Mopti. Onze avonturier Patrick vond een lift terug achteraan op de brommer.
En zo eindigde de laatste dag van deze reis. Morgen gaan we huiswaarts en het wordt een lange rit.
We kregen vandaag te horen dat onze tussenvlucht in Cassablanca heel wat vertraging heeft. In Casablanca zullen we een dikke 6u moeten wachten voor we richtng zaventem vliegen. Voor de thuisblijvers: in plaats van 12u zullen we pas om 16u landen. Niet ongerust worden als we dus wat later dan verwacht thuiskomen.
Gelukkig kochten we vandaag een typisch Afrikaans spel: Walé. We kunnen de tijd dus wel even doden met een spelletje Walé.
Wij hebben genoten van de reis. Het was een hele intense ervaring die nog lang zal blijven nazinderen.
Tot binnenkort.
Ann en Magda, Marie Jeanne, Josée, Patrick, Myriam en Wim, Bernadette en Filip, Annie en Felix, Bernard en Annie, Linda en Sarah
De foto's van deze dag
Nalou
Woensdagmorgen 6u30 vertrokken we reeds richting Nalou. Het langverwachte bezoek aan de projecten van de Kattendans. Om daar te geraken moesten we 4u heen rijden en 4u terug. Het ligt werkelijk heel afgelegen. Dit was ook één van de redenen waarom dit dorp gekozen werd. De kinderen moesten hiervoor 8km wandelen voor de dichtsbijzijnde school. Iets voor de middag kwamen we aan in Nalou. Het hele dorp wachtte ons reeds op. Iedereen was uitgelaten.
Normaal was er een groot feest voorzien. Maar de Iman (= de geestelijke van het dorp) is drie dagen geleden overleden waardoor het dorp in rouw. Nu feesten zou ongepast zijn. De sfeer was er alleszins niet minder op.
In Nalou bezochten we de medische hulppost en het schooltje. We hadden heel wat materiaal verzameld. Veel medisch materiaal en voor de school heel wat schrijfgerief, schriftjes, ballen,...Ook voor de vrouwen van het dorp hadden we zeepjes en kinderkleren mee.
Heel bijzonder in dit dorp waren de twee albino kindjes van ongeveer een jaar. Niet evident in Afrika. De zon is namelijk heel schadelijk voor hun huid. Voor hen hadden we zonnemelk mee met factor 50.
'S middags aten we onze lunch (broodje omelet) en deze werd gedeeld met de vrouwen.
Na de lunch bezochten we de twee waterputten van het dorp en de plek waar de moestuintjes aangelegd zullen worden. Dit zodat de vrouwen hun eigen groenten kunnen kweken en uiteindelijk zelfstandig worden.
Na de lunch bezochten we de twee waterputten van het dorp en de plek waar de moestuintjes aangelegd zullen worden. Dit zodat de vrouwen hun eigen groenten kunnen kweken en uiteindelijk zelfstandig worden.
Rondlopen in het dorp was niet evident. Aan elk hand hingen soms wel tot 5 kinderen. Vooral Felix heeft succes bij de kinderen. Die zijn niet van hem weg te slaan.
Om toch iets van het dorp te zien besloot Sarah samen met een jongen uit het dorp een wandeling te maken.
Ze bezocht de moskee, de huisjes, zag de vrouwen eten maken,...het dagelijkse leven in Nalou.
Wat ze misschien wel had moeten doen was even Linda (haar mama) melden dat ze even weg was.
Ze bezocht de moskee, de huisjes, zag de vrouwen eten maken,...het dagelijkse leven in Nalou.
Wat ze misschien wel had moeten doen was even Linda (haar mama) melden dat ze even weg was.
We vertrokken weer huiswaarts en van Sarah geen spoor. Linda natuurlijk in alle staten. Met één gebroken arm liep ze heel het dorp rond op zoek naar haar dochter. Alle kinderen liepen achter haar aan. Het was een hilarisch zicht waar we nog lang mee zullen lachen. Weer herenigd begonnen we onze terugweg. Dit deden we met een haan in de auto. Marie Jeanne had deze gekregen van het dorpshoofd en het zou onrespectvol zijn deze te weigeren.
Na een rit van 4u waren we weer in hotel Flandre. Met een goeie pint (we drinken wat af samen) sloten we de dag af. Morgen is het de laatste dag voor we weer naar huis vertrekken....Wat vliegt de tijd.
Foto's volgen....
dinsdag 15 februari 2011
Timboektoe
Zondag vertrokken we naar het beruchte Timboektoe. We hadden een lange weg voor de boeg.
Het was een dag rijden en de weg was niet evident. Het was een weg van putten, stenen en veel zand.
Paris-Dakar is er niets tegen. Gevolg: een paar blauwe plekken, stijve nekken en spierpijn. Onderweg naar Timboektoe namen we de overzetboot. Ezels, geiten, kippen, alles kwam mee de boot op. Wat ons opviel was opnieuw de armoede. Deze keer werden we zelfs niet lastig gevallen door verkopers. Hier waren ze zelfs te arm om goederen aan te kopen die ze dan aan toeristen kunnen verkopen. De tocht naar de overkant van de Niger duurde een uurtje en was prachtig. We konden volop meegenieten van het leven langs de Niger. Aangekomen in Timboektoe aten en sliepen we in Hotel du Désert.
De volgende dag trokken we de stad in. We bezochten een klein museum waar oude manuscripten bewaard werden. We liepen rond de moskee van Timboektoe. Een prachtige moskee waar we jammer genoeg niet meer binnen mochten. Ook namen we een kijkje in de nieuwe bibliotheek van Timboektoe. Deze is vanbinnen nog volop in opbouw. We zagen hoe ze oude manuscripten, teksten restaureerden zodat de bibliotheek binnenkort opengesteld kan worden voor het publiek. Na deze bezoeken aten we 's middags heerlijke couscous, lekkere frietjes, tortilla,...keuze in overvloed. Na de lunch nog even de artisanale markt bezoeken. Dit was weer een hele overrompeling. De paar blanke die ze hier zjn, daar springen ze met z'n allen op. De mentaliteit in Timboektoe is ook heel anders dan in de Dogon. De mensen laten je hier niet gerust en klampen je vast.
Voor onze terugkeer naar het hotel liepen we de stad nog even door richting vredesmonument. We zagen een groepje kinderen die de Koran leerden schrijven, enkele Touareg tenten en vooral veel zand. Je begint de begrijpen waarom ze hier gesluierd en met een tulband rondlopen. De zand kruipt werkelijk overal.
We namen snel een douche in het hotel en vetrokken naar de woestijn voor de zonsondergang op een kameel. Wat een onderneming. Na een hele onderhandeling vonden we uiteindelijk enkele Touareg mannen (de mannen van de woestijn). We reden naar hun woonplaats in de woestijn waar we samen met hen thee dronken en oen begon de tocht. Niet simpel zo op een kameel rijden en zeker niet als de tocht een uur duurt.
De zon ging onder en het werd donker maar wij zaten nog steeds op onze kamelen. Bij velen begin het zitvlak toch wat pijn te doen. jaja, de poep was hier en daar wat geschaafd maar verder kwamen we er goed vanaf. Josée deelde wat kamelenzalf uit die je op de wonden kon smeren en we waren weer zo goed als nieuw. Die avond gingen we eten in La Maison. Dit is een restaurant dat wordt uitgebaat door een Franse vrouw met haar dochter. En lekker dat dit was.
Na het diner kropen we snel ons bed in want we moesten die nacht om 5u op. We vetrokken de volgende ochtend om 6u zodat we met de eerste boot mee konden. Als de boot vol is kan je makkelijk 2u wachten op een nieuwe.
De terugrit bracht wat meer ellende met zich mee: 2 platte banden, nog een paar blauwe plekken, en een spannend slippertje. Een van de chauffeurs verloor even de controle over het stuur en de jeep gleed van de weg. Gelukkig kwamen de inzittenden (Marie Jeanne, Josée, Patrick, Ann, Magda, Felix en Annie) er enkel met de schrik van af.
En zo kunnen we wel besluiten dat onze reis naar Timboektoe geen inleefreis meer was maar een heuse overlevingsreis. Maar geen paniek daar in Belgïe: we zijn met z'n allen veilig en wel aangekomen in Hotel Flandre. Morgen bezoeken we het schooltje en de medische hulppost in Nalou.
Tot dan voor nog enkele spannende verhalen
Het was een dag rijden en de weg was niet evident. Het was een weg van putten, stenen en veel zand.
Paris-Dakar is er niets tegen. Gevolg: een paar blauwe plekken, stijve nekken en spierpijn. Onderweg naar Timboektoe namen we de overzetboot. Ezels, geiten, kippen, alles kwam mee de boot op. Wat ons opviel was opnieuw de armoede. Deze keer werden we zelfs niet lastig gevallen door verkopers. Hier waren ze zelfs te arm om goederen aan te kopen die ze dan aan toeristen kunnen verkopen. De tocht naar de overkant van de Niger duurde een uurtje en was prachtig. We konden volop meegenieten van het leven langs de Niger. Aangekomen in Timboektoe aten en sliepen we in Hotel du Désert.
De volgende dag trokken we de stad in. We bezochten een klein museum waar oude manuscripten bewaard werden. We liepen rond de moskee van Timboektoe. Een prachtige moskee waar we jammer genoeg niet meer binnen mochten. Ook namen we een kijkje in de nieuwe bibliotheek van Timboektoe. Deze is vanbinnen nog volop in opbouw. We zagen hoe ze oude manuscripten, teksten restaureerden zodat de bibliotheek binnenkort opengesteld kan worden voor het publiek. Na deze bezoeken aten we 's middags heerlijke couscous, lekkere frietjes, tortilla,...keuze in overvloed. Na de lunch nog even de artisanale markt bezoeken. Dit was weer een hele overrompeling. De paar blanke die ze hier zjn, daar springen ze met z'n allen op. De mentaliteit in Timboektoe is ook heel anders dan in de Dogon. De mensen laten je hier niet gerust en klampen je vast.
Voor onze terugkeer naar het hotel liepen we de stad nog even door richting vredesmonument. We zagen een groepje kinderen die de Koran leerden schrijven, enkele Touareg tenten en vooral veel zand. Je begint de begrijpen waarom ze hier gesluierd en met een tulband rondlopen. De zand kruipt werkelijk overal.
We namen snel een douche in het hotel en vetrokken naar de woestijn voor de zonsondergang op een kameel. Wat een onderneming. Na een hele onderhandeling vonden we uiteindelijk enkele Touareg mannen (de mannen van de woestijn). We reden naar hun woonplaats in de woestijn waar we samen met hen thee dronken en oen begon de tocht. Niet simpel zo op een kameel rijden en zeker niet als de tocht een uur duurt.
De zon ging onder en het werd donker maar wij zaten nog steeds op onze kamelen. Bij velen begin het zitvlak toch wat pijn te doen. jaja, de poep was hier en daar wat geschaafd maar verder kwamen we er goed vanaf. Josée deelde wat kamelenzalf uit die je op de wonden kon smeren en we waren weer zo goed als nieuw. Die avond gingen we eten in La Maison. Dit is een restaurant dat wordt uitgebaat door een Franse vrouw met haar dochter. En lekker dat dit was.
Na het diner kropen we snel ons bed in want we moesten die nacht om 5u op. We vetrokken de volgende ochtend om 6u zodat we met de eerste boot mee konden. Als de boot vol is kan je makkelijk 2u wachten op een nieuwe.
De terugrit bracht wat meer ellende met zich mee: 2 platte banden, nog een paar blauwe plekken, en een spannend slippertje. Een van de chauffeurs verloor even de controle over het stuur en de jeep gleed van de weg. Gelukkig kwamen de inzittenden (Marie Jeanne, Josée, Patrick, Ann, Magda, Felix en Annie) er enkel met de schrik van af.
En zo kunnen we wel besluiten dat onze reis naar Timboektoe geen inleefreis meer was maar een heuse overlevingsreis. Maar geen paniek daar in Belgïe: we zijn met z'n allen veilig en wel aangekomen in Hotel Flandre. Morgen bezoeken we het schooltje en de medische hulppost in Nalou.
Tot dan voor nog enkele spannende verhalen
zaterdag 12 februari 2011
De foto's
Hier zijn ze dan, de eerste foto's! (klikken op voorstaande)
Ik probeer er nog wat op te zetten. Je kan ze in bovenstaand album vinden.
Ik probeer er nog wat op te zetten. Je kan ze in bovenstaand album vinden.
Abonneren op:
Posts (Atom)