maandag 28 februari 2011
donderdag 17 februari 2011
Onze laatste dag voor de terugreis
Vandaag werd het een rustige dag. In de voormiddag bezochten we nog 2 dogondorpjes.
Een kleine 2 uur rijden en we kwamen aan in Nando. Een prachtig gelegen dorp tussen de bergen.
De moskee daar was werkelijk adembenemend. Jammer genoeg mochten we er niet in. De buitenkant hebben we natuurlijk aardig gefotografeerd. In het dorp waren er ook enkele mensen met ontstekingen. Een man en een vrouw hadden een hele dikke ontstoken voet. Niet mooi om te zien. Gelukkig hadden we onze EHBO kit bij. Felix en Josée hebben aardig hun best gedaan om ze zo goed mogelijk te verzorgen. Niet gemakkelijk met al dat vuil in de wonde. Maar daar is onze stoere felix niet vies van hoor.
Het tweede dorp lag op een berg met een geweldig uitzicht op de vlakte. Prachtige architectuur en mooi om te wonen. Maar dan wel in betere omstandigheden. De mensen hebben hier echt niet veel. Een medische hulppost zou ook hier meer dan welkom zijn.
Het waren veruit toch de mooiste dorpjes die we deze reis gezien hebben.
De namiddag was vrij in te vullen. Sommigen onder ons bleven luilekker aan het zwembad liggen. Anderen gingen nog eens een kijkje nemen in Mopti. Onze avonturier Patrick vond een lift terug achteraan op de brommer.
En zo eindigde de laatste dag van deze reis. Morgen gaan we huiswaarts en het wordt een lange rit.
We kregen vandaag te horen dat onze tussenvlucht in Cassablanca heel wat vertraging heeft. In Casablanca zullen we een dikke 6u moeten wachten voor we richtng zaventem vliegen. Voor de thuisblijvers: in plaats van 12u zullen we pas om 16u landen. Niet ongerust worden als we dus wat later dan verwacht thuiskomen.
Gelukkig kochten we vandaag een typisch Afrikaans spel: Walé. We kunnen de tijd dus wel even doden met een spelletje Walé.
Wij hebben genoten van de reis. Het was een hele intense ervaring die nog lang zal blijven nazinderen.
Tot binnenkort.
Ann en Magda, Marie Jeanne, Josée, Patrick, Myriam en Wim, Bernadette en Filip, Annie en Felix, Bernard en Annie, Linda en Sarah
De foto's van deze dag
Een kleine 2 uur rijden en we kwamen aan in Nando. Een prachtig gelegen dorp tussen de bergen.
De moskee daar was werkelijk adembenemend. Jammer genoeg mochten we er niet in. De buitenkant hebben we natuurlijk aardig gefotografeerd. In het dorp waren er ook enkele mensen met ontstekingen. Een man en een vrouw hadden een hele dikke ontstoken voet. Niet mooi om te zien. Gelukkig hadden we onze EHBO kit bij. Felix en Josée hebben aardig hun best gedaan om ze zo goed mogelijk te verzorgen. Niet gemakkelijk met al dat vuil in de wonde. Maar daar is onze stoere felix niet vies van hoor.
Het tweede dorp lag op een berg met een geweldig uitzicht op de vlakte. Prachtige architectuur en mooi om te wonen. Maar dan wel in betere omstandigheden. De mensen hebben hier echt niet veel. Een medische hulppost zou ook hier meer dan welkom zijn.
Het waren veruit toch de mooiste dorpjes die we deze reis gezien hebben.
De namiddag was vrij in te vullen. Sommigen onder ons bleven luilekker aan het zwembad liggen. Anderen gingen nog eens een kijkje nemen in Mopti. Onze avonturier Patrick vond een lift terug achteraan op de brommer.
En zo eindigde de laatste dag van deze reis. Morgen gaan we huiswaarts en het wordt een lange rit.
We kregen vandaag te horen dat onze tussenvlucht in Cassablanca heel wat vertraging heeft. In Casablanca zullen we een dikke 6u moeten wachten voor we richtng zaventem vliegen. Voor de thuisblijvers: in plaats van 12u zullen we pas om 16u landen. Niet ongerust worden als we dus wat later dan verwacht thuiskomen.
Gelukkig kochten we vandaag een typisch Afrikaans spel: Walé. We kunnen de tijd dus wel even doden met een spelletje Walé.
Wij hebben genoten van de reis. Het was een hele intense ervaring die nog lang zal blijven nazinderen.
Tot binnenkort.
Ann en Magda, Marie Jeanne, Josée, Patrick, Myriam en Wim, Bernadette en Filip, Annie en Felix, Bernard en Annie, Linda en Sarah
De foto's van deze dag
Nalou
Woensdagmorgen 6u30 vertrokken we reeds richting Nalou. Het langverwachte bezoek aan de projecten van de Kattendans. Om daar te geraken moesten we 4u heen rijden en 4u terug. Het ligt werkelijk heel afgelegen. Dit was ook één van de redenen waarom dit dorp gekozen werd. De kinderen moesten hiervoor 8km wandelen voor de dichtsbijzijnde school. Iets voor de middag kwamen we aan in Nalou. Het hele dorp wachtte ons reeds op. Iedereen was uitgelaten.
Normaal was er een groot feest voorzien. Maar de Iman (= de geestelijke van het dorp) is drie dagen geleden overleden waardoor het dorp in rouw. Nu feesten zou ongepast zijn. De sfeer was er alleszins niet minder op.
In Nalou bezochten we de medische hulppost en het schooltje. We hadden heel wat materiaal verzameld. Veel medisch materiaal en voor de school heel wat schrijfgerief, schriftjes, ballen,...Ook voor de vrouwen van het dorp hadden we zeepjes en kinderkleren mee.
Heel bijzonder in dit dorp waren de twee albino kindjes van ongeveer een jaar. Niet evident in Afrika. De zon is namelijk heel schadelijk voor hun huid. Voor hen hadden we zonnemelk mee met factor 50.
'S middags aten we onze lunch (broodje omelet) en deze werd gedeeld met de vrouwen.
Na de lunch bezochten we de twee waterputten van het dorp en de plek waar de moestuintjes aangelegd zullen worden. Dit zodat de vrouwen hun eigen groenten kunnen kweken en uiteindelijk zelfstandig worden.
Na de lunch bezochten we de twee waterputten van het dorp en de plek waar de moestuintjes aangelegd zullen worden. Dit zodat de vrouwen hun eigen groenten kunnen kweken en uiteindelijk zelfstandig worden.
Rondlopen in het dorp was niet evident. Aan elk hand hingen soms wel tot 5 kinderen. Vooral Felix heeft succes bij de kinderen. Die zijn niet van hem weg te slaan.
Om toch iets van het dorp te zien besloot Sarah samen met een jongen uit het dorp een wandeling te maken.
Ze bezocht de moskee, de huisjes, zag de vrouwen eten maken,...het dagelijkse leven in Nalou.
Wat ze misschien wel had moeten doen was even Linda (haar mama) melden dat ze even weg was.
Ze bezocht de moskee, de huisjes, zag de vrouwen eten maken,...het dagelijkse leven in Nalou.
Wat ze misschien wel had moeten doen was even Linda (haar mama) melden dat ze even weg was.
We vertrokken weer huiswaarts en van Sarah geen spoor. Linda natuurlijk in alle staten. Met één gebroken arm liep ze heel het dorp rond op zoek naar haar dochter. Alle kinderen liepen achter haar aan. Het was een hilarisch zicht waar we nog lang mee zullen lachen. Weer herenigd begonnen we onze terugweg. Dit deden we met een haan in de auto. Marie Jeanne had deze gekregen van het dorpshoofd en het zou onrespectvol zijn deze te weigeren.
Na een rit van 4u waren we weer in hotel Flandre. Met een goeie pint (we drinken wat af samen) sloten we de dag af. Morgen is het de laatste dag voor we weer naar huis vertrekken....Wat vliegt de tijd.
Foto's volgen....
dinsdag 15 februari 2011
Timboektoe
Zondag vertrokken we naar het beruchte Timboektoe. We hadden een lange weg voor de boeg.
Het was een dag rijden en de weg was niet evident. Het was een weg van putten, stenen en veel zand.
Paris-Dakar is er niets tegen. Gevolg: een paar blauwe plekken, stijve nekken en spierpijn. Onderweg naar Timboektoe namen we de overzetboot. Ezels, geiten, kippen, alles kwam mee de boot op. Wat ons opviel was opnieuw de armoede. Deze keer werden we zelfs niet lastig gevallen door verkopers. Hier waren ze zelfs te arm om goederen aan te kopen die ze dan aan toeristen kunnen verkopen. De tocht naar de overkant van de Niger duurde een uurtje en was prachtig. We konden volop meegenieten van het leven langs de Niger. Aangekomen in Timboektoe aten en sliepen we in Hotel du Désert.
De volgende dag trokken we de stad in. We bezochten een klein museum waar oude manuscripten bewaard werden. We liepen rond de moskee van Timboektoe. Een prachtige moskee waar we jammer genoeg niet meer binnen mochten. Ook namen we een kijkje in de nieuwe bibliotheek van Timboektoe. Deze is vanbinnen nog volop in opbouw. We zagen hoe ze oude manuscripten, teksten restaureerden zodat de bibliotheek binnenkort opengesteld kan worden voor het publiek. Na deze bezoeken aten we 's middags heerlijke couscous, lekkere frietjes, tortilla,...keuze in overvloed. Na de lunch nog even de artisanale markt bezoeken. Dit was weer een hele overrompeling. De paar blanke die ze hier zjn, daar springen ze met z'n allen op. De mentaliteit in Timboektoe is ook heel anders dan in de Dogon. De mensen laten je hier niet gerust en klampen je vast.
Voor onze terugkeer naar het hotel liepen we de stad nog even door richting vredesmonument. We zagen een groepje kinderen die de Koran leerden schrijven, enkele Touareg tenten en vooral veel zand. Je begint de begrijpen waarom ze hier gesluierd en met een tulband rondlopen. De zand kruipt werkelijk overal.
We namen snel een douche in het hotel en vetrokken naar de woestijn voor de zonsondergang op een kameel. Wat een onderneming. Na een hele onderhandeling vonden we uiteindelijk enkele Touareg mannen (de mannen van de woestijn). We reden naar hun woonplaats in de woestijn waar we samen met hen thee dronken en oen begon de tocht. Niet simpel zo op een kameel rijden en zeker niet als de tocht een uur duurt.
De zon ging onder en het werd donker maar wij zaten nog steeds op onze kamelen. Bij velen begin het zitvlak toch wat pijn te doen. jaja, de poep was hier en daar wat geschaafd maar verder kwamen we er goed vanaf. Josée deelde wat kamelenzalf uit die je op de wonden kon smeren en we waren weer zo goed als nieuw. Die avond gingen we eten in La Maison. Dit is een restaurant dat wordt uitgebaat door een Franse vrouw met haar dochter. En lekker dat dit was.
Na het diner kropen we snel ons bed in want we moesten die nacht om 5u op. We vetrokken de volgende ochtend om 6u zodat we met de eerste boot mee konden. Als de boot vol is kan je makkelijk 2u wachten op een nieuwe.
De terugrit bracht wat meer ellende met zich mee: 2 platte banden, nog een paar blauwe plekken, en een spannend slippertje. Een van de chauffeurs verloor even de controle over het stuur en de jeep gleed van de weg. Gelukkig kwamen de inzittenden (Marie Jeanne, Josée, Patrick, Ann, Magda, Felix en Annie) er enkel met de schrik van af.
En zo kunnen we wel besluiten dat onze reis naar Timboektoe geen inleefreis meer was maar een heuse overlevingsreis. Maar geen paniek daar in Belgïe: we zijn met z'n allen veilig en wel aangekomen in Hotel Flandre. Morgen bezoeken we het schooltje en de medische hulppost in Nalou.
Tot dan voor nog enkele spannende verhalen
Het was een dag rijden en de weg was niet evident. Het was een weg van putten, stenen en veel zand.
Paris-Dakar is er niets tegen. Gevolg: een paar blauwe plekken, stijve nekken en spierpijn. Onderweg naar Timboektoe namen we de overzetboot. Ezels, geiten, kippen, alles kwam mee de boot op. Wat ons opviel was opnieuw de armoede. Deze keer werden we zelfs niet lastig gevallen door verkopers. Hier waren ze zelfs te arm om goederen aan te kopen die ze dan aan toeristen kunnen verkopen. De tocht naar de overkant van de Niger duurde een uurtje en was prachtig. We konden volop meegenieten van het leven langs de Niger. Aangekomen in Timboektoe aten en sliepen we in Hotel du Désert.
De volgende dag trokken we de stad in. We bezochten een klein museum waar oude manuscripten bewaard werden. We liepen rond de moskee van Timboektoe. Een prachtige moskee waar we jammer genoeg niet meer binnen mochten. Ook namen we een kijkje in de nieuwe bibliotheek van Timboektoe. Deze is vanbinnen nog volop in opbouw. We zagen hoe ze oude manuscripten, teksten restaureerden zodat de bibliotheek binnenkort opengesteld kan worden voor het publiek. Na deze bezoeken aten we 's middags heerlijke couscous, lekkere frietjes, tortilla,...keuze in overvloed. Na de lunch nog even de artisanale markt bezoeken. Dit was weer een hele overrompeling. De paar blanke die ze hier zjn, daar springen ze met z'n allen op. De mentaliteit in Timboektoe is ook heel anders dan in de Dogon. De mensen laten je hier niet gerust en klampen je vast.
Voor onze terugkeer naar het hotel liepen we de stad nog even door richting vredesmonument. We zagen een groepje kinderen die de Koran leerden schrijven, enkele Touareg tenten en vooral veel zand. Je begint de begrijpen waarom ze hier gesluierd en met een tulband rondlopen. De zand kruipt werkelijk overal.
We namen snel een douche in het hotel en vetrokken naar de woestijn voor de zonsondergang op een kameel. Wat een onderneming. Na een hele onderhandeling vonden we uiteindelijk enkele Touareg mannen (de mannen van de woestijn). We reden naar hun woonplaats in de woestijn waar we samen met hen thee dronken en oen begon de tocht. Niet simpel zo op een kameel rijden en zeker niet als de tocht een uur duurt.
De zon ging onder en het werd donker maar wij zaten nog steeds op onze kamelen. Bij velen begin het zitvlak toch wat pijn te doen. jaja, de poep was hier en daar wat geschaafd maar verder kwamen we er goed vanaf. Josée deelde wat kamelenzalf uit die je op de wonden kon smeren en we waren weer zo goed als nieuw. Die avond gingen we eten in La Maison. Dit is een restaurant dat wordt uitgebaat door een Franse vrouw met haar dochter. En lekker dat dit was.
Na het diner kropen we snel ons bed in want we moesten die nacht om 5u op. We vetrokken de volgende ochtend om 6u zodat we met de eerste boot mee konden. Als de boot vol is kan je makkelijk 2u wachten op een nieuwe.
De terugrit bracht wat meer ellende met zich mee: 2 platte banden, nog een paar blauwe plekken, en een spannend slippertje. Een van de chauffeurs verloor even de controle over het stuur en de jeep gleed van de weg. Gelukkig kwamen de inzittenden (Marie Jeanne, Josée, Patrick, Ann, Magda, Felix en Annie) er enkel met de schrik van af.
En zo kunnen we wel besluiten dat onze reis naar Timboektoe geen inleefreis meer was maar een heuse overlevingsreis. Maar geen paniek daar in Belgïe: we zijn met z'n allen veilig en wel aangekomen in Hotel Flandre. Morgen bezoeken we het schooltje en de medische hulppost in Nalou.
Tot dan voor nog enkele spannende verhalen
zaterdag 12 februari 2011
De foto's
Hier zijn ze dan, de eerste foto's! (klikken op voorstaande)
Ik probeer er nog wat op te zetten. Je kan ze in bovenstaand album vinden.
Ik probeer er nog wat op te zetten. Je kan ze in bovenstaand album vinden.
De Dogonvallei
De afgelopen dagen zaten we in de Dogonvallei. Een heel verschil met de dorpen en steden die we tot nu toe zagen. Van het moment dat we door de poort reden ( het begin van het dogon gebied), kwamen we midden in de natuur terecht. Prachtig landschap en een kleurrijk volk. We trokken door verschillende dorpjes en hielden halt bij enkelen. Dinsdag stopten we in Songo en deden we een afdaling van het plateau tot in het dorpje Cani-Kombolé. Daar wat rondgewandeld, wat met de plaatselijke bevolking gepraat en dan richting Téli getrokken. Téli was onze eerste overnachtingsplaats. We aten er, net zoals alle komende dagen, rijst met een tomatensaus en kip. Marie Jeanne noemt het ook wel eens kip bicyclette (= taaie kip). Maar het smaakte ons. Slapen deden we op het dak onder de sterrenhemel. Het werd een korte nacht. Er stond veel wind en de dieren in de Dogon slapen niet. Ezels balkten, kippen kakelden en ook de geiten waren niet stil te krijgen.
De volgende dag bezochten we de vroegere huisjes van de Telem. Helemaal bovenaan tegen de rotsen bevinden zich allemaal woningen.Ongelooflijk hoe ze daar toen leefden. Het was toch een hele klim om daar te geraken. We trokken door naar het volgend dorp: Yabatalou. Hier zagen we de mandenmaker aan het werk. Natuurlijk werden er ook manden gekocht. Alles is hier zo goedkoop. Je vraagt je af hoe ze hier iets aan kunnen verdienen. Na Yabatalou kwam Bacourou. In dit dorpje zagen we de smid aan het werk. Felix kocht er een beeldje dat net gemaakt was. Hij liet er dan ook dadelijk de naam op zetten van de maken, Assama. In de namiddag keerden we nog even terug naar Cani-Kombolé voor een bezoek aan de markt.
Wat een kleurrijke markt. Klein maar heel gezellig. Na de markt trokken wa naar Endé waar we onze tweede nacht doorbrachten.
Elk dorpje waar je komt, staan de kinderen rond je met dezelfde vragen: madame, bonbons? Monsieur, ballon? Ze houden je hand vast en helpen je om over de rotsen te klauteren. Natuurlijk allemaal met de bedoeling iets te krijgen. Als je de omstandigheden ziet waarin ze leven, zouden wij net hetzelfde doen. Het ene dorp is al wat rijker dan het andere maar over het algemeen hebben ze niet veel. Voor de vrouwen hadden we zeepjes mee. Sommigen hadden zelfs nog nooit zeep gezien, laat staan waarvoor het dient. Als ze er in beten, hadden ze gauw door dat opeten niet de bedoeling was van zeep.
De laatste dag in de Dogon bezochten we eerst Endé. Hier maakten ze prachtige Afrikaanse doeken. Echte kunstenaars als je ziet hoe ze dit vervaardigen. Natuurlijk konden we het weer niet laten om souveniers te kopen. Al was het maar om hen wat te steunen. Van Endé trokken we naar Tiréli om naar de maskerdansen te gaan kijken. En wat voor een dans. Vanuit elke hoek kwamen ze gesprongen in kleurrijke rokjes en allemaal met een ander masker op. Elk masker heeft een andere betekenis. Er waren er zelfs bij die op stelten dansten. Je moet het ze nageven....ritme hebben ze vast en zeker. Op de terugweg naar Hotel Flandre stopten we in Amani waar we de Kaaimannen zagen (krokodillen). Onderweg moesten we nog even terug (één van de wagens had zich vastgereden in het zand). De terugweg was lang en vermoeiend. De weg lag vol stenen en rotsen. We werden letterlijk door elkaar geschud.
Tegen 19u kwamen we uiteindelijk aan in het hotel. Hier wachtte ons een leuke verrassing. We werden verwelkomd met djembé's, trommels, zang,....een heel orkest. Malick, de eigenaar van het hotel, had dit geregeld voor Linda (het was haar verjaardag). We hebben ons eerst een heerlijke douche genomen ( dat deed deugd na drie dagen Dogon) en schoven toen aan tafel. Weer lekkere vis, gebakken banaan en een tomatensausje en het feest kon beginnen. Enkele kinderen dansten voor ons op de muziek en ook wij waagden ons aan een poging. Natuurlijk vonden ze dat heel grappig. Magda was niet weg te slaan van de dansvloer.
Een mooie afsluiter van de dag. Vandaag is het rustdag. Die komt goed van pas. Al was het maar om al het vuil van ons af te schrobben.
Een inleefreis mag je dit zeker noemen. Met alles er op en er aan!
Nu genieten van onze vrije dag en morgen trekken we richting Timboektoe. We zullen daar 2 dagen blijven en keren dan terug naar onze vast stek: Hotel Flandre.
Tot gauw!
Les Belges
De volgende dag bezochten we de vroegere huisjes van de Telem. Helemaal bovenaan tegen de rotsen bevinden zich allemaal woningen.Ongelooflijk hoe ze daar toen leefden. Het was toch een hele klim om daar te geraken. We trokken door naar het volgend dorp: Yabatalou. Hier zagen we de mandenmaker aan het werk. Natuurlijk werden er ook manden gekocht. Alles is hier zo goedkoop. Je vraagt je af hoe ze hier iets aan kunnen verdienen. Na Yabatalou kwam Bacourou. In dit dorpje zagen we de smid aan het werk. Felix kocht er een beeldje dat net gemaakt was. Hij liet er dan ook dadelijk de naam op zetten van de maken, Assama. In de namiddag keerden we nog even terug naar Cani-Kombolé voor een bezoek aan de markt.
Wat een kleurrijke markt. Klein maar heel gezellig. Na de markt trokken wa naar Endé waar we onze tweede nacht doorbrachten.
Elk dorpje waar je komt, staan de kinderen rond je met dezelfde vragen: madame, bonbons? Monsieur, ballon? Ze houden je hand vast en helpen je om over de rotsen te klauteren. Natuurlijk allemaal met de bedoeling iets te krijgen. Als je de omstandigheden ziet waarin ze leven, zouden wij net hetzelfde doen. Het ene dorp is al wat rijker dan het andere maar over het algemeen hebben ze niet veel. Voor de vrouwen hadden we zeepjes mee. Sommigen hadden zelfs nog nooit zeep gezien, laat staan waarvoor het dient. Als ze er in beten, hadden ze gauw door dat opeten niet de bedoeling was van zeep.
De laatste dag in de Dogon bezochten we eerst Endé. Hier maakten ze prachtige Afrikaanse doeken. Echte kunstenaars als je ziet hoe ze dit vervaardigen. Natuurlijk konden we het weer niet laten om souveniers te kopen. Al was het maar om hen wat te steunen. Van Endé trokken we naar Tiréli om naar de maskerdansen te gaan kijken. En wat voor een dans. Vanuit elke hoek kwamen ze gesprongen in kleurrijke rokjes en allemaal met een ander masker op. Elk masker heeft een andere betekenis. Er waren er zelfs bij die op stelten dansten. Je moet het ze nageven....ritme hebben ze vast en zeker. Op de terugweg naar Hotel Flandre stopten we in Amani waar we de Kaaimannen zagen (krokodillen). Onderweg moesten we nog even terug (één van de wagens had zich vastgereden in het zand). De terugweg was lang en vermoeiend. De weg lag vol stenen en rotsen. We werden letterlijk door elkaar geschud.
Tegen 19u kwamen we uiteindelijk aan in het hotel. Hier wachtte ons een leuke verrassing. We werden verwelkomd met djembé's, trommels, zang,....een heel orkest. Malick, de eigenaar van het hotel, had dit geregeld voor Linda (het was haar verjaardag). We hebben ons eerst een heerlijke douche genomen ( dat deed deugd na drie dagen Dogon) en schoven toen aan tafel. Weer lekkere vis, gebakken banaan en een tomatensausje en het feest kon beginnen. Enkele kinderen dansten voor ons op de muziek en ook wij waagden ons aan een poging. Natuurlijk vonden ze dat heel grappig. Magda was niet weg te slaan van de dansvloer.
Een mooie afsluiter van de dag. Vandaag is het rustdag. Die komt goed van pas. Al was het maar om al het vuil van ons af te schrobben.
Een inleefreis mag je dit zeker noemen. Met alles er op en er aan!
Nu genieten van onze vrije dag en morgen trekken we richting Timboektoe. We zullen daar 2 dagen blijven en keren dan terug naar onze vast stek: Hotel Flandre.
Tot gauw!
Les Belges
dinsdag 8 februari 2011
Dag 4
Ziezo, dag 4 is weer omgevlogen. Moesten er foutjes in de verslagen staan, komt dit vooral door de vermoeidheid. De dagen zijn zwaar maar zo de moeite waard.
Vandaag hadden we weer een prachtige dag achter de rug. We trokken vanmorgen naar Mopti. Dit wordt ook wel het Venetïe van Mali genoemd. Maar dit kan met een grote korrel zout genomen worden. De stad ligt aan de Niger. Het uitzicht is zeer mooi maar de stad is net als Bamako ontzettend vuil.
De namiddag planden we een boottochtje op de Niger met een 'pinasse'. Iets tussen een boot en vloot in. Al moesten we wel een beetje zorgen dat de boot in evenwicht bleef. We vertrokken voor een paar uur en kwamen langs allerlei dorpjes van de Bozo en de Peul. Bij 2 dorpjes hielden we halt en bezocht we een mooie moskee en een plaats waar de vrouwen aardewerken potten maakten. De snelheid waarmee dit gebeurt, enkel met de handen, doen we ze echt niet na. De kinderen, de inwoners,...ze waren allemaal zo gastvrij en vriendelijk. Toch wel een groot verschil met een stad als Bamako.
De terugtocht was werkelijk het mooiste van de dag. Patrick, Wim, Filip en Sarah kropen op het dak van de boot en genoten van de zonsondergang op de Niger.
Morgen trekken we voor drie dagen de Dogonvallei in. Het zal dus even duren voor de blog aangevuld kan worden. Vrijdag 11 februari komen we terug naar Hotel Flandre maar dan zal er geen tijd zijn om te bloggen: Linda verjaart en we vieren Feest. Dit heeft ze wel verdiend na al de pech van de laatste dagen (ze brak haar arm dagen voor vertrek en heeft dus al heel wat afgezien).
* foto's op de blog zetten is momenteel niet mogelijk. De computer is verouderd en herkent de aansluiting niet. Van zodra ik een andere computer vastkrijg, zet ik de foto's er op.
Wij gaan nu nog genieten van een heerlijk avondmaal en een zalige nachtrust.
Tot binnen enkele dagen.
Vandaag hadden we weer een prachtige dag achter de rug. We trokken vanmorgen naar Mopti. Dit wordt ook wel het Venetïe van Mali genoemd. Maar dit kan met een grote korrel zout genomen worden. De stad ligt aan de Niger. Het uitzicht is zeer mooi maar de stad is net als Bamako ontzettend vuil.
De namiddag planden we een boottochtje op de Niger met een 'pinasse'. Iets tussen een boot en vloot in. Al moesten we wel een beetje zorgen dat de boot in evenwicht bleef. We vertrokken voor een paar uur en kwamen langs allerlei dorpjes van de Bozo en de Peul. Bij 2 dorpjes hielden we halt en bezocht we een mooie moskee en een plaats waar de vrouwen aardewerken potten maakten. De snelheid waarmee dit gebeurt, enkel met de handen, doen we ze echt niet na. De kinderen, de inwoners,...ze waren allemaal zo gastvrij en vriendelijk. Toch wel een groot verschil met een stad als Bamako.
De terugtocht was werkelijk het mooiste van de dag. Patrick, Wim, Filip en Sarah kropen op het dak van de boot en genoten van de zonsondergang op de Niger.
Morgen trekken we voor drie dagen de Dogonvallei in. Het zal dus even duren voor de blog aangevuld kan worden. Vrijdag 11 februari komen we terug naar Hotel Flandre maar dan zal er geen tijd zijn om te bloggen: Linda verjaart en we vieren Feest. Dit heeft ze wel verdiend na al de pech van de laatste dagen (ze brak haar arm dagen voor vertrek en heeft dus al heel wat afgezien).
* foto's op de blog zetten is momenteel niet mogelijk. De computer is verouderd en herkent de aansluiting niet. Van zodra ik een andere computer vastkrijg, zet ik de foto's er op.
Wij gaan nu nog genieten van een heerlijk avondmaal en een zalige nachtrust.
Tot binnen enkele dagen.
maandag 7 februari 2011
Dag 3
Deze dag bezochten we Djenné. Een prachtig stadje bekend om haar Soedanse architectuur en kleurrijke maandagmarkt. Onze gids leidde ons rond tussen de sfeervolle straatjes, de lemen huisjes, de mandenvlechters, imponerende minaretten,....
De sfeer in deze stad was hier een stuk gemoedelijker als in de hoofdstad Bamako. De mensen waren ontzettend vriendlijk, gastvrij en de kinderen zoals altijd ongelooflijk schattig. Héél moeilijk om al deze bedelende handjes iets te weigeren. Djenné is een stad om zeker naar terug te keren.
Na alweer een vermoeiende dag (de ogen krijgen bij het zien van zoveel moois weinig rust) kwamen we aan in Hotel Flandre. Wat een luxe hier en een prachtig hotel. We aten voor de tweede keer op rij Kapiteins vis (een echte aanrader hier in Mali) en kruipen dadelijk voldaan ons bed in.
Helemaal klaar voor een nieuwe dag!
Tot morgen!
De sfeer in deze stad was hier een stuk gemoedelijker als in de hoofdstad Bamako. De mensen waren ontzettend vriendlijk, gastvrij en de kinderen zoals altijd ongelooflijk schattig. Héél moeilijk om al deze bedelende handjes iets te weigeren. Djenné is een stad om zeker naar terug te keren.
Na alweer een vermoeiende dag (de ogen krijgen bij het zien van zoveel moois weinig rust) kwamen we aan in Hotel Flandre. Wat een luxe hier en een prachtig hotel. We aten voor de tweede keer op rij Kapiteins vis (een echte aanrader hier in Mali) en kruipen dadelijk voldaan ons bed in.
Helemaal klaar voor een nieuwe dag!
Tot morgen!
Dag 2
Dag 2 was een dag van veel auto zitten. We vertokken vroeg (rond 8u) en reden naar Teryabougou.
We kwamen aan in Teryabougou rond 16u. Natuurlijk hielden we onderweg even halt voor een hapje en een plasje (ergens achter de struiken).
In Teryabougou kwamen we het domein van Pater Verspieren. Het is een oase aan de Bani, een zijrivier van de Niger. Pater Verspieren bouwde hier een modeldorp voorzien van alternatieve energie zoals zonnepanelen, biogas,...Hij experimenteerde ook met de aanplanting van verschillende soorten bomen.
Allemaal zeer indrukwekkend en werkelijk prachtig gelegen! We brachten deze nacht dan ook door te midden van de vogels.
We kwamen aan in Teryabougou rond 16u. Natuurlijk hielden we onderweg even halt voor een hapje en een plasje (ergens achter de struiken).
In Teryabougou kwamen we het domein van Pater Verspieren. Het is een oase aan de Bani, een zijrivier van de Niger. Pater Verspieren bouwde hier een modeldorp voorzien van alternatieve energie zoals zonnepanelen, biogas,...Hij experimenteerde ook met de aanplanting van verschillende soorten bomen.
Allemaal zeer indrukwekkend en werkelijk prachtig gelegen! We brachten deze nacht dan ook door te midden van de vogels.
Eerste bericht vanuit Mali
Eindelijk internet en dus ook onze eerste avonturen!
Na een lange vlucht en een kleine tocht met de jeep kwamen we vrijdagnacht aan in ons hotel in Bamako.
Voor sommigen onder ons werd het een korte nacht. Het uur moest verzet worden (In Mali is het 1 uur vroeger dan bij ons). Natuurlijk liep dit bij 2 enkelingen mis. Sarah en Linda stonden de volgende morgen dan ook stipt om half 9 aan de ontbijttafel, zoals afgesproken. Niemand te zien natuurlijk...want in werkelijkheid was het nog maar half 7. Maar goed, de meeste onder ons hadden er dus een flinke nachtrust op zitten en rond 9u vertrokken we naar het Nationaal museum van Bamako.Hier kregen we een goed overzicht van Mali's cultureel erfgoed.
In de namiddag bezochten we 2 plaatselijke markten. Een hele ervaring! We stapten nog maar net de auto's uit of ze stonden in tientallen rond ons. Allerlei waren werden aan ons opgedrongen. De kinderen grepen je onmiddelijk bij de hand en bij het zien van al die schattige gezichtjes smelt je hart.
De armoede in deze buurt greep ons allen erg aan. Tussen de kraampjes door liep de riool en ook de stank was vaak overweldigend. Onbeschrijflijk...
Moe van alles wat er die dag op ons afkwam, namen we ons avondmaal aan de Niger. Prachtig uitzicht en heerlijke vis. Enkele moedigen onder ons wouden het bootje op om zo de zonsondergang van dichtbij mee te maken. Veel verder van de oever zijn we echte nier geraakt. Het bootje sloeg ineens om en Ann en Bernard werden nog onder het water gevist. Dag 1 zat er op.
Na een lange vlucht en een kleine tocht met de jeep kwamen we vrijdagnacht aan in ons hotel in Bamako.
Voor sommigen onder ons werd het een korte nacht. Het uur moest verzet worden (In Mali is het 1 uur vroeger dan bij ons). Natuurlijk liep dit bij 2 enkelingen mis. Sarah en Linda stonden de volgende morgen dan ook stipt om half 9 aan de ontbijttafel, zoals afgesproken. Niemand te zien natuurlijk...want in werkelijkheid was het nog maar half 7. Maar goed, de meeste onder ons hadden er dus een flinke nachtrust op zitten en rond 9u vertrokken we naar het Nationaal museum van Bamako.Hier kregen we een goed overzicht van Mali's cultureel erfgoed.
In de namiddag bezochten we 2 plaatselijke markten. Een hele ervaring! We stapten nog maar net de auto's uit of ze stonden in tientallen rond ons. Allerlei waren werden aan ons opgedrongen. De kinderen grepen je onmiddelijk bij de hand en bij het zien van al die schattige gezichtjes smelt je hart.
De armoede in deze buurt greep ons allen erg aan. Tussen de kraampjes door liep de riool en ook de stank was vaak overweldigend. Onbeschrijflijk...
Moe van alles wat er die dag op ons afkwam, namen we ons avondmaal aan de Niger. Prachtig uitzicht en heerlijke vis. Enkele moedigen onder ons wouden het bootje op om zo de zonsondergang van dichtbij mee te maken. Veel verder van de oever zijn we echte nier geraakt. Het bootje sloeg ineens om en Ann en Bernard werden nog onder het water gevist. Dag 1 zat er op.
woensdag 19 januari 2011
Het is bijna zover. Nog een dikke 2 weken en we nemen het vliegtuig naar Mali. De groep bestaat uit 15 mensen. Begin januari ontmoetten we elkaar voor de eerste keer. Altijd spannend om te zien wie je medereizigers zijn. Maar dat viel heel goed mee! Het is een gevarieerde groep. De leeftijd schommelt tussen 25 en 67 jaar. Het belooft dus een zeer boeiende 16-daagse te worden.
Wij kijken er alvast heel erg naar uit!
Marie Jeanne en Sarah
Wij kijken er alvast heel erg naar uit!
Marie Jeanne en Sarah
Abonneren op:
Posts (Atom)