Nalou

Woensdagmorgen 6u30 vertrokken we reeds richting Nalou. Het langverwachte bezoek aan de projecten van de Kattendans. Om daar te geraken moesten we 4u heen rijden en 4u terug. Het ligt werkelijk heel afgelegen. Dit was ook één van de redenen waarom dit dorp gekozen werd. De kinderen moesten hiervoor 8km wandelen voor de dichtsbijzijnde school. Iets voor de middag kwamen we aan in Nalou. Het hele  dorp wachtte ons reeds op. Iedereen was uitgelaten.

Normaal was er een groot feest voorzien. Maar de Iman (= de geestelijke van het dorp) is drie dagen geleden overleden waardoor het dorp in rouw. Nu feesten zou ongepast zijn. De sfeer was er alleszins niet minder op.

In Nalou bezochten we de medische hulppost en het schooltje. We hadden heel wat materiaal verzameld. Veel medisch materiaal en voor de school heel wat schrijfgerief, schriftjes, ballen,...Ook voor de vrouwen van het dorp hadden we zeepjes en kinderkleren mee.

Heel bijzonder in dit dorp waren de twee albino kindjes van ongeveer een jaar. Niet evident in Afrika. De zon is namelijk heel schadelijk voor hun huid. Voor hen hadden we zonnemelk mee met factor 50.

'S middags aten we onze lunch (broodje omelet) en deze werd gedeeld met de vrouwen.
Na de lunch bezochten we de twee waterputten van het dorp en de plek waar de moestuintjes aangelegd zullen worden. Dit zodat de vrouwen hun eigen groenten kunnen kweken en uiteindelijk zelfstandig worden. 

Rondlopen in het dorp was niet evident. Aan elk hand hingen soms wel tot 5 kinderen. Vooral Felix heeft succes bij de kinderen. Die zijn niet van hem weg te slaan.

Om toch iets van het dorp te zien besloot Sarah samen met een jongen uit het dorp een wandeling te maken.
Ze bezocht de moskee, de huisjes, zag de vrouwen eten maken,...het dagelijkse leven in Nalou.
Wat ze misschien wel had moeten doen was even Linda (haar mama) melden dat ze even weg was.

We vertrokken weer huiswaarts en van Sarah geen spoor. Linda natuurlijk in alle staten. Met één gebroken arm liep ze heel het dorp rond op zoek naar haar dochter. Alle kinderen liepen achter haar aan. Het was een hilarisch zicht waar we nog lang mee zullen lachen. Weer herenigd begonnen we onze terugweg. Dit deden we met een haan in de auto. Marie Jeanne had deze gekregen van het dorpshoofd en het zou onrespectvol zijn deze te weigeren.

Na een rit van 4u waren we weer in hotel Flandre. Met een goeie pint (we drinken wat af samen) sloten we de dag af. Morgen is het de laatste dag voor we weer naar huis vertrekken....Wat vliegt de tijd.

Foto's volgen....